In 1994 werd ik moeder van een prachtige dochter.
Tijdens de fijne kraamtijd met Fiona van Tatenhove kwamen we erachter dat de temperatuur van mijn lichaam erg laag is. Ik heb dit nooit eerder gemeten, behalve dan bij koorts, dus ik schonk er niet veel aandacht aan. De hele week schommelde mijn temperatuur tussen de 36.2 en 36.6
Dat betekent dat wanneer ik 39 graden zou meten, mijn huisarts me zonder pardon met een pijnstiller naar huis zou sturen. Dit omdat de gemiddelde lichaamstemperatuur 37 graden is.
Jaren later toen ik voor allerlei testen en onderzoeken in het ziekenhuis terecht kwam probeerde een assistente in opleiding mijn bloeddruk te meten met een groot ingewikkeld apparaat. Na 3x proberen haalde ze er iemand bij, die kon ook niet veel meer dan wat zij had gedaan.
Uiteindelijk toch maar op de ouderwetse manier mijn bloeddruk gemeten en deze was volgens de assistente extreem laag. Ik werd naar een andere kamer gestuurd waar een anesthesist nog een apparaat had staan en hij zou opnieuw meten. Volgens zijn bevindingen was ik dood, maar ik was daar toch echt springlevend.
Maar na heel wat cursussen en opleidingen bedacht ik me dat overal protocollen worden geleerd. Niet alleen in de reguliere geneeskunde maar ook bij complementaire zorg wordt gewerkt met protocollen. Tijdens de opleiding orthomoleculaire therapie werd er een protocol uitgelegd voor wanneer iemand een lekkende darm(leaky gut) heeft.
Alhoewel ik het een heel fijn idee vind om een protocol te volgen om bijvoorbeeld een ontsteking of een hersenbloeding of een hartafwijking uit te sluiten, ben ik over het algemeen niet zo blij met het gemak dat iedereen maar als een nummer wordt behandeld.
In diezelfde opleiding kreeg ik te horen dat gemiddelden zoals bijvoorbeeld je vitamine D waarde in je bloed wereldwijd worden vastgesteld. Maar ik kon mijn oren niet geloven toen de docent vertelde hoe ze aan gemiddelde waarden komen.
In Amerika worden zieke mensen (merendeels mannen) betaalt om mee te doen aan bloedtesten. Deze zieke mensen bepalen dus de norm.
Eigenlijk is het logisch omdat de farmaceutische industrie geen gezonde mensen wil, want dan verdienen ze niks. En alle mensen dood is ook niet de bedoeling, ze willen het liefst chronisch zieke mensen. Mensen die afhankelijk zijn van medicatie, maakt niet uit of de medicatie werkt.
In de opleiding medische basiskennis kreeg ik les van een gepensioneerde huisarts. Hij vertelde dat zijn dochters niet waren ingeënt omdat de bijwerkingenlijst niet up to date was. Hij liet ook weten dat collega’s mee hadden gedaan aan valse berichtgevingen bijv; een farmaceut schrijft een artikel over een medicijn of aandoening.
Dat artikel willen ze publiceren in vakbladen en consumententijdschriften, maar er moet wel een naam onder van een arts. De artsen werd gevraagd of tegen ruime vergoeding hun naam onder die artikelen wilde zetten. Mensen doen alles voor geld blijkbaar.
Ik ben maanden van slag geweest, ik kon het niet geloven. Ik, Loes, die graag de wereld wilde verbeteren kwam er op deze manier achter dat we in een zieke wereld leven waar geld en macht regeren. Lang heb ik getwijfeld of het waar was, ik kon het niet geloven.
Begin dit jaar kwam ik een boek tegen dat heet; Dodelijke leugens, artsen en patiënten misleid. Het bevestigde wat ik niet wilde geloven. Wat een ramp, en het gebeurd onder onze ogen. Elke dag weer.
Maar nu weer genoeg negativiteit (alhoewel het meer realistisch is) het doel van deze blog is te laten weten dat ik als coach, therapeut, moeder, oma, partner, mens altijd het beste met mijn medemens voor heb.
Het doel van mijn werk is om mensen te helpen beter te worden, te helen, je weer goed te voelen, je energie weer voelen stromen, verder te kunnen met wat je graag wilt, moedig zijn, weer te durven dromen, en jezelf te waarderen. En ik bezie iedere cliënt als volwaardig met respect en liefde.
Elk mens is uniek met alle mooie en minder mooie kanten. Dus ook mijn behandelingen/sessies/metingen zijn op maat want het draait om de individu, wat een heerlijk gevoel.
Als iemand mij nog eens vraagt wat ik doe dan zeg ik; ik hou van mensen en wil ze graag helpen om (meer) van zichzelf te houden. Alles moet in balans zijn, geven en nemen. Dat is een mooi onderwerp voor een volgende blog.