Begin dit jaar heb ik mijn opleiding Kindercoach afgerond. Ik was blij dat ik klaar was met de opleiding. Zoals altijd bedenk ik me weer waarom ik me toch weer inschrijf voor een lange opleiding. Deze opleiding bracht me niks nieuws, behalve dan wat lessen over mijzelf. Ik kwam er achter dat mijn hooggevoeligheid mooie eigenschappen zijn. Maar om daar nou een opleiding voor te moeten volgen.
Wanneer stop ik opleidingen? Ik weet het niet, maar zolang de zorgverzekeraars willen dat ik up to date blijf met mijn kennis zal ik toch moeten bijscholen. Maar nu ga ik het anders doen, ik ga geen lange en dure opleidingen meer doen, ik ga me verdiepen in wat ik nu al kan en doe.
Dat betekent dat ik wil gaan stoppen met het geven van massages, ik vind het niet leuk genoeg meer.
Hoe dat komt? Wanneer cliënten voor de eerste keer komen dan leg ik uit wat ik kan en doe, maar ik heb gemerkt dat de meeste mensen dat niet willen weten. Ze komen voor een massage en niets anders. Cliënten die al langer komen voor een massage weten niet eens wat ik allemaal nog meer doe. Gemiste kans?
Ik vind het moeilijk omdat ik heel vaak tijdens het intakegesprek al veel thema's heb gehoord waar ik wat mee kan. Maar ja...de cliënt wil dat niet.
Voor mij voelt dat niet goed. Het is net of je tegen een kunstschilder zegt dat hij de kozijnen wit moet verven. Hij zal het doen en kunnen, maar daar ligt zijn passie niet. Of je zegt tegen patissier dat hij een brood moet bakken.
Tijdens gesprekken met cliënten ( ik kan heel goed luisteren, ook tussen de regels door) merk ik dat een lichamelijk klacht veel verder gaat, er zit een reden achter de klacht. Ik wil naar de kern, de angel eruit in plaats van een pleister plakken.
De combinatiebehandelingen zijn het mooiste om te doen, dan bereik je het meest in weinig tijd.
Zo ook voor Sjaak (fictieve naam) hij is 50 en heeft het druk. Hij is getrouwd en ze hebben 3 kinderen. Hij komt voor een massage want zijn nek en schouders zitten vast.
Tijdens het masseren voel ik dat het hele lijf onder spanning staat. Hij kan zijn armen niet ontspannen en stuurt mee als ik ze masseer. Zijn benen willen niet buigen en ik krijg ze bijna niet in beweging. Dit zegt zoveel over de persoon dat ik eigenlijk gelijk naar kern wil.
Dus na de behandeling vertel ik wat hij zou kunnen doen om beter om te gaan met stress in zijn lijf. Helaas wil hij daar niets van weten. Hij maakt een nieuwe afspraak voor een massage. Ook dan is het weer hetzelfde verhaal. Ik probeer nog wat vragen te stellen over zijn werk, gezin, voeding, hobby, sport, maar voor ik het besef ligt hij op de massagetafel en mompelt dat het wel goed komt.
Ook na de behandeling krijg ik geen gesprek meer op gang. Hij wil wel een nieuwe afspraak.
Zo gaat het nog zeker 5x door. Ik besluit om hem niet meer te behandelen, ik heb er geen plezier in.
Ik voel veel pijn en angst bij de man. Ik wil hem zo graag helpen zodat hij niet onnodig met die last hoeft te blijven lopen. Ik wil uitleggen dat met een beetje goede wil hij beter kan omgaan zijn thuissituatie.
Maar ja, hij wil niet.
Het zegt iets over de man, hij wil (nog) niet geholpen worden. Zijn klachten zullen nog niet pijnlijk genoeg zijn. Hij kan het nog wel aan.
Hoe ik daarmee omga zegt iets over mij. Ik ben teleurgesteld, maar besef ook dat hij het recht heeft om zijn keuzes zelf te maken. En wie ben ik om te bepalen wat goed voor hem is.
Toch vind ik het lastig om zoveel te voelen, veel mensen bezien het als een gave. Voor mij is het een last, was ik maar minder gevoelig. De prikkels, emoties, ik weet het maar wil het niet voelen.
Voordat ik mijn auto instap loop ik nog een rondje door het park en laat mijn gedachten opkomen en laat ze los.
Het is goed zo.
Ook een goed gesprek met mij, maak snel een afspraak.