Met een kop koffie in mijn hand lees ik het nieuwsbericht op mijn mobiel. Wat vreselijk. Ook via andere media lees ik dit bericht, het komt zo dichtbij.
In een van de berichten staat vermeld dat enkele buurtbewoners ooggetuige zijn geweest van dit drama. Ze krijgen slachtofferhulp.
Wat ben ik van slag, wie doet nou zoiets en waarom? Zag je geen uitweg meer? Was wraak de enige optie? Heb je dit gepland of kwam het opeens in je op?
Natuurlijk ken ik de achtergrond niet maar ik kan niet begrijpen dat je als ouder je kind(eren) zoiets kan aandoen. In het artikel wordt gesproken over onschuldige slachtoffers, zijn er ook schuldige slachtoffers???
Ik kijk in mijn agenda voor die dag en de cliënten die vandaag een afspraak hebben mogen van mij niet klagen. Ik wil niks horen over spierpijn van het sporten of een zere arm van het verven. Ze mogen zelfs niet klagen over het weer.
Een paar weken later spreek ik een bekende die vraagt om een afspraak in mijn praktijk.
Na het gezellige ontvangst slaat het gesprek al gauw om naar een heftig en verdrietig bericht.
Ze is nauw betrokken bij het familiedrama in Papendrecht. Ze werkt samen met politie en de gemeente, en ik krijg de meest lugubere details te horen.
Ik kan het niet geloven, zoiets gebeurd alleen op tv toch niet in Papendrecht.
Ik probeer me voor te stellen hoe buurtbewoners en klasgenootjes zich voelen. Wat een ellende en wat een verdriet. Ik voel me machteloos, en dat is geen prettig gevoel. Ik besluit me in te zetten voor alle betrokkenen.
Traumaverwerking, een luisterend oor kan me niet schelen wat. Maar helaas kijkt ze me vragend aan. Maar ik ben oprecht, ik meent het ik wil graag helpen.
Dan slaat haar stem om in de serieuze variant en ze zegt; We hebben inderdaad een wachtlijst, maar we zetten alle zeilen bij, jij kan niks doen.
Natuurlijk wel, stuur de mensen naar mij door. Al was het maar 1 behandeling, dat kan zoveel opleveren voor ze.
Ze zegt dat het echt niet kan. Ik probeer haar over te halen en zeg haar dat als het een kwestie is van privacy is de mensen geen intake hoeven in te vullen, ik doe het gratis.
Ze zegt dat het niet gaat omdat de instelling waar ze voor werkt subsidie krijgt, dus als ze mensen doorstuurt dan vervalt de susidie.
Ik val figuurlijk van mijn stoel. Ik weet niet wat ik hoor, de grond zakt onder mijn voeten weg. Een instelling die zich inzet voor slachtoffers maar niet de slachtoffers op de eerste plaats zet.
Aan het eind van de dag ga ik verslagen naar huis, ik kan het niet loslaten en wil het niet opgeven.
Ik wil helpen, ik heb de kennis, ik heb de diplomas, ik heb de ervaring de expertise wat wil je nog meer. In wat voor wereld leef ik.
Ik besluit nog een laatste poging om te proberen mijn diensten aan te bieden. Waarom? Omdat ik als geen ander weet hoe het is om met je ziel onder je arm te lopen op zoek naar de juiste hulp.
Ik weet hoe het is als je na lang zoeken eindelijk de juiste therapievorm kan gaan volgen zodat je bevrijd wordt van nare angsten, boze dromen, negatieve gedachten en onzekere gevoelens.
Mijn kennis komt niet alleen uit de boeken, mijn ervaringen zijn niet alleen die van de clienten in mijn praktijk.
Ik kan een boek schrijven over mijn eigen leed en pijn, ik weet hoe het is en ik weet hoe het voelt.
Het is onnodig om daar zo lang mee rond te lopen. En laten we eerlijk zijn wat we vooral niet willen is dat dit drama zich herhaalt.
Maar ook de laatste poging levert niks op, ik weet niet meer wat ze zei maar halverwege de afwijzing heb ik de verbinding verbroken.
Ik heb dezelfde middag nog al mijn lege flessen bij elkaar gezocht en ben naar de glasbak gereden om alle frustratie eruit te gooien.
Aan alle slachtoffers; Het spijt me dat ik er niet voor jullie kon zijn.
Heb je behoefte aan een gesprek na een traumatische ervaring, neem contact met mij op.