Ze is 25 jaar en maakt bij mij een afspraak voor een coachingsgesprek. Ze denkt dat ze beperkt wordt in haar gedrag.
We maken kennis en ze voelt zich gelijk thuis waardoor ik voornamelijk luister naar haar verhaal. Het lijkt een eenvoudige gebeurtenis maar de lading is voor haar erg groot.
Ze was 13 jaar en paste regelmatig op haar buurmeisje. Ook deze zondagmiddag was ze gevraagd om op te passen op haar 3 jarig buurmeisje.
Ze hadden buiten gespeeld en binnen geknutseld. Een hele leuke middag, maar het buurmeisje was erg moe en viel in slaap op de bank.
Tot nu toe nog niks bijzonders, maar in de verte hoorde de oppas de ijscokar. Ze dacht het volgende; het kind slaapt dus ik kan een ijsje halen, dan is het een verrassing als ik haar wakker maak. Op het moment dat de ijscokar de straat in komt rijden loopt de oppas naar buiten via de achterdeur. Er staan 2 mensen voor haar in de rij. Ze wacht geduldig en even later loopt ze met 2 ijsjes naar huis.
Ze komt de tuin in en hoort het kind heel hard huilen en roepen om haar moeder. Dit is het moment wat haar laat schrikken.
Ze kalmeert het kind en ze eten hun ijsje.
Als de ouders van het oppaskindje thuiskomen gaat het kind huilen en vertelt snikkend wat er gebeurd is. Gelukkig krijgt de oppas ook de kans om haar verhaal te doen, maar het voelt niet goed.
Nu, jaren later, heeft ze last van dat moment. Ze deed toch niks verkeerd? Het was toch niet erg om even naar buiten te lopen? Ze kreeg een ijsje.
Ze heeft daarna nog wel opgepast, maar het was minder leuk voor haar geworden.
We zetten de scene nog eens op tafel met playmobielpoppetjes. Door alleen al er naar te kijken komen er tranen.
Daarna doe ik bij haar de oogbewegingen (trauma release by eyemovement) en ze wordt rustiger. Ze mag nu vertellen wat ze wil vertellen tegen het buurmeisje. Het buurmeisje wil ook wat zeggen en dat mag ik verwoorden. Het meisje was bang en voelde zich alleen gelaten, ze was door het huis gerend op zoek naar papa en mama. De oppas was er niet, wat voelde ik me alleen.
Wat een opluchting zie ik. Even een hele diepe zucht en dan is er het excuus. Wat een opluchting en een bevrijding. Ze had dit eerder willen zeggen maar kon het niet.
Na deze korte behandeling is er nog een tijd voor een massage waarbij ik de drukpunten van de dikke darm (Loslaten) en de milt (vergeven van anderen) extra aandacht geef. De vastgehouden emotionele spanning mag losgelaten worden.
Hoe gaat ze naar huis? Met een glimlach en zonder de balast die ze al die tijd onnodig heeft vastgehouden. Ze vraagt om een visitekaartje want je weet maar nooit.
Wat heb ik mooi werk, ik ben dankbaar voor de lieve cliënten en voor het vertrouwen.
Contact opnemen voor een afspraak.