Het toneel van de wereld is aan het veranderen

Halverwege maart kreeg ik het bericht mijn praktijk te moeten sluiten, wat was dat een makkelijke beslissing. In diezelfde week werd een brandmeldinstallatie aangebracht in elke ruimte van het gebouw. Er werd verwacht dat ik aanwezig was in mijn praktijk en dat was voor mij het moment om alles op te ruimen, weg te gooien wat ik niet meer nodig had, de doeken aan het plafond eraf en wassen, boeken nog eens doorlezen. Heerlijk om een drukke periode af te sluiten.

Na 2 weken werd ik overspoeld met berichten op social media waar ik toch een naar gevoel kreeg. Collega-therapeuten en collegacoaches die allerlei zeer niet-mindfulness-berichten posten over Corona. Vreemd vond ik dat, want het zijn diezelfde mensen die posts plaatsen over niet bang zijn, leven in het moment, denk positief, wees de verandering die je wilt zien in de wereld..de meest gruwelijke complottheorieën werden bedacht en de wereld zou binnenkort vergaan.

Na die vreselijke berichten ben ik offline gegaan en ben thuis aan het klussen gegaan, ik heb voor het eerst in mijn leven een muurtje behangen en oh wat was het mooi. Muurtje geverfd, trapleuning eraf om te schuren en verven. Heerlijk. De ene conferentie na de andere kwam voorbij.
Mijn agenda bleef leeg en oh wat waren er lieve berichten van cliënten die graag cadeaubonnen wilde kopen om zo inkomsten te bieden. Omdat ik er vanuit ging dat ik per 1 juni wel weer open mocht genoot ik van de rust. Terwijl de hele wereld naar binnen ging, kwam ik naar buiten en wat was dat fijn.

Samen met mijn kleindochter was ik gaan fietsen, toen we thuis kwamen vertelde mijn man dat ik het nieuws moest kijken want ik mocht 11 mei weer gaan werken. Over 5 dagen dus!! Eh.. nou ik weet niet of ik daar al klaar voor ben. Het kostte me meer moeite om mijn praktijk weer te openen dan te sluiten. Ik wilde nog nieuwsbrieven opstellen, filmpjes maken over al mijn behandelingen, interviews houden en nog meer van die prachtige ideeën.
Het heeft een week geduurd toen ik de omslag kom maken om weer te gaan werken. Ook dat was weer heerlijk. Er werd door iedereen naar mijn mening gevraagd over Covid-19.

Tsja..is mijn mening zo belangrijk dan? Ik wil wel laten weten hoe ik over het gedrag van de mensen denk.
De regering wil dat mensen gehoor geven aan een maatregel. Wat is daar zo moeilijk aan? Het gaat er niet om of die maatregelen treffend zijn, het gaat om het gehoorzamen. Ouders hebben hier een belangrijke taak in. Hoe kun je van je kinderen verwachten dat ze gehoorzaam zullen zijn als je zelf het verkeerde voorbeeld geeft? Maar het meest schokkende wat ik van dichtbij heb gezien wil ik jullie niet onthouden.

De dag voordat ik naar de Ikea ga bekijk ik op de site welke maatregelen er zijn. Max 2 personen en de horeca is dicht. Prima, ik weet wat ik nodig heb en zal binnen een uur weer buiten zijn. Ik parkeer mijn auto en loop naar een lange rij wachtenden. Het lijkt wel een pretpark. Er mogen 2 mensen tegelijk door de grote draaideur.

Er staat een medewerker aanwijzingen te geven en enkele gezinnen worden naar huis gestuurd want ze zijn met meer dan 2 personen. Achter mij staat een moeder met 2 kinderen. De medewerker spreekt haar aan over het feit dat er max 2 personen naar binnen mogen. Na veel getier en gescheld wil ze per direct een leidinggevende spreken.

De medewerker pakt zijn telefoon en gaat iemand bellen. De moeder is zo vastberaden haar zin door te drijven dat ze tegen haar zoontje (ca 8 jaar) zegt; loop naar die meneer en vraag of je met hem mee naar binnen mag. Het jongetje durft niks te zeggen en loopt voorzichtig naar de vreemde meneer die zijn arm uitsteekt naar de hand van het kind.

Ze lopen voorzichtig naar de draaideur en net daarvoor begint het jongetje te huien; mama ik wil niet. De moeder wordt boos en vloekt op de medewerker die met zijn leidinggevende in gesprek is. Het kind moet met de man mee, toe maar nog een paar stappen en dan ben je in de ikea met een vreemde man. De moeder heeft haar dochter aan de hand die zegt; mama zal ik met die man meegaan?

Het jongetje hoort zijn zusje en begint te krijsen. Hij wil niet meer naar binnen met de vreemde man, hij wil helemaal niet meer naar Ikea. Zijn moeder nog bozer pakt het jongetje over en ziet haar dagje Ikea in duigen vallen. Hoe het verder is afgelopen weet ik niet want ik stond op de roltrap in de Ikea.
Het gezicht van het jongetje zal ik nooit vergeten. Zo angstig en zo verdrietig.

Zou die moeder wel eens verteld hebben dat je als kind nooit mee moet gaan met vreemden? Zou hij een trauma hebben overgehouden alleen maar omdat de moeder haar zin wilde hebben?
Diezelfde middag rij ik met mijn ikeaschatten naar mijn praktijk en rij ik door een straat waar je 30km in verband met een lagere school in die straat. Omdat het zaterdag is zou ik er voor kunnen kiezen om gewoon 50km te rijden, er zijn nu toch geen kinderen op school.

In dit geval gaat het er niet om wat ik wil, maar wat de regels zijn. Niks meer en niks minder.
We hebben rechten en plichten, het is onze plicht om gehoor te geven aan regels en daardoor zijn we een voorbeeld voor anderen.
Ik wens iedereen een goede gezondheid toe, en vooral een gezond verstand.

Loes